gniazdko

Kiedy czytam dzieciom książkę i dochodzę do ostatniej strony, a ta kończy się zdaniem:… „I żyli długo i szczęśliwie”, to wierzcie mi, że mam ochotę cisnąć ją w kąt. Budzi się we mnie jakaś L-mamafulltime, a ten izomer ma znacznie mniej przyjazną twarz od mojej prawoskrętnej odmiany. Nieprawdopodobne ile w życiu zależy od światła.

Dlatego pozwólcie, że naświetlę Wam tę historię bardziej.

To nie jest tak, że ja w to długie i szczęśliwe życie nie wierzę. Wręcz przeciwnie. Mnie po prostu od zawsze to życie razem bardziej interesowało niż ten wstęp do niego. W skrócie: najbardziej w bajkach interesowałoby mnie to o czym autor zdecydował się nie pisać.

Dlatego ten rodzaj literatury nie przypadł mi do gustu.

Poza tym ja mam jakąś wewnętrzną alergię na królewiczów, od dziecka. Jeszcze jak byłam młodą dziewczyną ilekroć podjeżdżał pod mój dom jegomość na białym koniu, odzywał się we mnie instynkt samozachowawczy, który nakazywał uciekać. Ja po prostu średnio pasuję do pałaców, złoty to nie mój kolor. Słaba ze mnie byłaby księżniczka.

Już dawno zdecydowałam się porzucić bajki raz na zawsze.

Weszłam pomiędzy wirtualne półki internetowych księgarń i wyszłam z (nie)bajkami.

Jedną z nich jest książka Justyny Bednarek o tytule „Niesamowite przygody dziesięciu skarpetek (czterech prawych i sześciu lewych)”.

Książka opisuje dzieje skarpetek, które zaginęły w czasie prania. Moje Pięcioletnie dziecko uwielbia tę książkę. Ja również. Szczególnie opowieść o skarpetce ósmej, fragment zacytuję:

– Cały dzień cię nie ma, latasz gdzieś tylko, a ja nie mam do kogo dzioba otworzyć!

– Jesteś po prostu niesprawiedliwa, moja droga. Czy musisz się uganiać za robakami? Nie! A za myszami? Też nie! Tymczasem, czy deszcz, czy upał, ja ci to wszystko przynoszę do dzióbka. Jaśnie pani tylko siedzi w komforcie i marudzi!

– W komforcie?! W komforcie?! Nie bądź śmieszny! Popatrz na tę wielką dziurę w gnieździe, przez którą wpada wiatr i chłodzi mi jaja! Co ja wysiedzę, wygrzeję, to on zaraz zawieje i wymrozi! Ładny mi komfort!

– To może usadź swój gruby kuper ma dziurze, a wiatr nie będzie przez nią wpadał!

– Ej, bo jak cię dziobnę, to zobaczysz! Ja, gruby kuper? Może się sam przejrzyj w kałuży, co! Też coś! Gruby kuper! Żebyś wiedział, że jak latasz sobie po świecie, to przylatują tu do mnie różne wrony i gdybym tylko chciała, bez trudu znalazłabym sobie sympatyczniejszego męża!

– No już, nie bocz się, moja kochana… Wiesz przecież, że w całym buczynowym lesie nie ma piękniejszej wrony od ciebie!

– Gruby kuper!

– No, najdroższa, zaraz polecę i przyniosę trochę liści, żeby uszczelnić nasze gniazdko!

– Gruby kuper, też coś!

(…)

I to jest lektura dla mnie. Życie w niej opisane. Jakieś wnioski można wysnuć. Z opowieści dowiadujemy się, że zarówno Pan Wrona jaki i Pani Wrona ideałami nie są. Ale to bardzo kochająca się para. „Pan Wrona dla Pani Wrony dałby się oskubać, ona dla niego obleciałaby całą Ziemię dookoła”. Wiemy, że wiją gniazdko, że o swoje jajka dbają jak potrafią. Zauważamy, że i dystans do siebie mają, i humor ich nie opuszcza… Możemy wysnuć wniosek, że póki mają siebie, to jest tak jakby mieli wszystko. Jedyne co muszą to tylko dopilnować, żeby kruków nie wpuścić pomiędzy siebie…

Jak dla mnie (nie)bajka.

Powiedźcie sami, czy to nie jest ciekawsza opowieść niż ta z jakich stron Pan Wrona przyleciał, i skąd Panią Wronę wyrwał.