W. wyjechał na dwudniowe szkolenie. Zostałam sama z Maluchami. Dzień minął szybko. Rano byliśmy na śpiewankach w bibliotece, później na placu zabaw. Zrobiliśmy wspólnie obiad. Na deser ucięliśmy sobie godzinna drzemkę. W trójkę, w jednym łóżku leżeliśmy jak śledzie. Po obudzeniu się płacz jednej i drugiego, bez powodu. Za chwilę uśmiech od ucha do ucha, bez powodu. Popołudniowy spacer. Po nim zaprowadziliśmy Laurę na 2,5 godziny do pani opiekunki, by tam odpoczęła na chwilę od mamy i brata. Następnie kąpiel, kolacja. Najedzeni, napici, wypielęgnowani, wychuchani. Śpią. Ot taki nasz zwyczajny – nadzwyczajny dzień.
Dobry dzień. Ja byłam dzielna, Oni mili, Pani J., jak zawsze, nam ku pomocy.
Przetrwaliśmy bez Taty.
Ale czy w życiu chodzi tylko o to by przetrwać?!
Brakowało Jego głosu, uśmiechu, zapachu, dotyku. Kolacja nie smakowała tak samo, ciszej się śmialiśmy , więcej milczeliśmy. Czekaliśmy.
Wieczór bez kilkugodzinnej rozmowy z Nim, o Nich, o nas, o pierdołach – stracony.
Dzwoni i się pyta co kilka godzin czy wszystko u nas dobrze? czy dajemy radę?
Pewnie, że dajemy. Ale już wracaj. My chcemy znów żyć. Nie tylko przetrwać kolejny dzień.
I nie musiał wyjeżdżać bym odczuła jak to źle bez Niego. Ale musiał wyjechać bym mogła o Nim napisać. Gdyby tu był i widział, że coś piszę, zapytałby się o czym. Powiedziałabym, że o Nim. Odpowiedziałby, że są ważniejsze tematy, jak ja lub dzieci na przykład.
A ja się z tym nie zgadzam.
2 komentarze
Ja bez męża funkcjonuję już 2 miesiące….jest ciężko….i jest dobani pod tym względem. Ale daję radę bo wiem,że to prowadzi ku lepszemu. Kontakt mamy przez internet, nie jest tak najgorzej:) ale i tak nie mogę się doczekać momentu kiedy znów będziemy razem:)
Ciężko się rozstać, szczególnie na tak długo jak Wy, ale pomyśl Aniu jak fajnie będzie przywitać się z Nim po takim czasie;).