Dla małych i DUŻYCH – Walencja cz.2

…ale zawiało chłodem w tej Anglii. Muszę szybko opisać wspomnienia z Hiszpanii bo jeszcze nie daj Boże ulegną zamrożeniu. Odpalam nasz elektryczny kominek, w dłoni dzierżę wielki kubek kakao i zajadam „kryzysowego murzynka”. Ciasto, które powstało praktycznie z niczego, w czasie krótszym niż powinno… ale najważniejsze, że podniosło poziom glukozy w mojej krwi.

Położona na wybrzeżu Costa Blanca Walencja jest trzecim co do wielkości miastem Hiszpanii . Znakiem firmowym tego miasta jest, zapoczątkowana w średniowieczu, fiesta Las Fallas – święto ostatnich dni zimy. Święto to zapoczątkowały wiosenne porządki, podczas których na ulicy miasta palono stare meble i śmieci. Dziś w ich roli występują wznoszone na skwerach i placach, kosztujące setki tysięcy euro, konstrukcje z papierowej pulpy. Fallas to monstrualne rzeźby przedstawiające różne postaci. Taka satyra na obyczaj lub politykę. Ostatniej nocy – La Nit del Foc –  wszystkie fallas zostają spalone, a pod ratuszem wznieca się ogień kulminacyjny (który podobno sięga piątego pietra). Takie tam hiszpańskie świętowanie. Muszę to kiedyś zobaczyć, podobnie jak  obrzucanie się pomidorami w Buñol czy bieganie z bykami po ulicach Pampeluny.

Ale o czym ja marzę: fajerwerkach, bykach, tarzaniu się w pomidorach. Zejdź na ziemię Matko Polko i najpierw odchowaj swoje dzieciaki a później myśl o świętach ekstremalnych.

Tak więc schodzę i odsłaniam chilloutowe oblicze Hiszpanii i Walencji. Państwa i miasta, które okazało się cudownym miejscem wypoczynku dla rodziców i ich pociech.

Po pierwsze morze i pogoda. Piękne plaże i ciepła woda w Morze Śródziemnym, stanowiły obowiązkowy punkt dnia. Wymoczyłyśmy się z Laurą za wszystkie czasy –  nie myśleliście chyba, że napiszę, że wylegiwałyśmy się na ręcznikach zażywając kąpieli słonecznej. Wczasy z dzieckiem tą aktywność zupełnie wykluczają.

Może zwiedzanie? Tak, i owszem, ale nie wszystkiego. Nie wchodzą w grę obiekty nieruchome, a zatem w poszukiwaniu tych ruchomych ruszyłam do zoo i oceanarium. Tu radości nie było końca – dla rodziców jak i  dla dzieci. Wizyta w Bioparcu musi stanowić główny punkt w planie rodzinnej wycieczki. W tym ZOO  żadne ze zwierząt nie mieszka w klatce. Żyrafy, słonie i nosorożce, dzięki wymyślnym konstrukcjom, biegają po wybiegach imitujących ich naturalne środowisko. Leniwce nawet i tego nie potrzebują, pod czujnym okiem opiekuna przechadzają się dumnie w pobliżu zwiedzających. Freud twierdzi, że dzieci do trzeciego roku życia nic nie pamiętają z obrazów, które widziały. Być może. Ja natomiast na zawsze zapamiętam uśmiech, który rysował się na twarzach naszych pociech na widok dzikich zwierząt. I to „o!!!!” mojej Laury, która już jako mała dziewczynka tak pięknie potrafi się zachwycać otaczającym Ją światem. Mam nadzieję, że to „o!!!”, czy inne „wow” zostanie z Nią na całe życie.

Podczas gdy moja córka, i córka mojej przyjaciółki zachwycały się zwierzakami, nimi zachwycił się pewien młody, prawdopodobnie czteroletni dżentelmen. Najpierw podbiegł do Laury i Ją pocałował, a później, ominąwszy wszystkie Hiszpanki, do A. Najwidoczniej blond włosy działają na młodzieńców z hiszpańskim temperamentem jak magnes. Zrobił to tak szybko i sprawnie, że tak my, jak i jego rodzice ze zdumienia i śmiechu do łez wychodziliśmy kilka minut.

Udało mi się zrobić kilka zdjęć, dosłownie tylko kilka, bo obiekty były bardzo ruchome. Zwierzę w jedną stronę gnało, Laura w drugą. Nie wiedziałam czasami za co się łapać. 16 miesięczne stworzenie, wózek i aparat fotograficzny to wystarczający balast dla ciężarnej w 20 tygodniu ciąży. Na szczęście łyk kawy i bagietka, skonsumowane  z widokiem na żyrafy, szybko mnie postawiły do pionu.

To był bardzo udany dzień.

c.d.n.