w drodze

Zacznie się bardzo niewinnie.

Najpierw była tapeta na ścianch w małe różowe kwiatki i meblościanka na jednej z nich. Co dwa dni misie i lalki zmieniały swoje miejsce na półce.

Później wraz z nadejściem buntu młodzieńczego jedna z nich przybrała barwę ciemnoniebieską, a meblościanka została rozebrana na części.

Z odejściem okresu buntu te same ściany  nabrały kolorów słońca, dwie wschodzącego:  żółtego, dwie zachodzącego: pomarańczowego.

Z nadejściem miłości, już inne ściany, innego mieszkania, pokryła gorąca czerwień (kupiona z rabatem u kuzynki) i zawisł na niej obraz własnego pomysłu. Szaleństwo.

Później pojawiło się w tym związku światełko na przyszłość.

Nowe miasto.

Apartement z dozorcą. Z fontanną. Z sąsiadami, których nigdy nie mieliśmy okazji zobaczyć, bo swoimi limuzynami wjeżdżali do podziemnego garażu a pózniej windą do swojego nieba.

Niby jak w raju, choć trochę jak w piekle. Tak mocno słońco grzało taras, cały ze szkła.

Za gorąco. Za wysoko. Aż strach.

Następnie centrum wielkiego miasta. Przy wejściu jakby dozorca, ale nie pod krawatem, z całą pewnością pod wpływem. Sąsiedzi wracają do domu, o czym dają znać skrzpiące  schody.  Leżymy na drewnianej podłodze, i nie możemy się nadziwić, że sufit tak daleko. Że tak dobrze. Że to tu. Że to to.

DOM.

Dziewięć miesięcy później wprowadza się do nas kuchnia w stylu prowansalskim. Potem łóżeczko. Czekamy na stół. Ten jednak się tam zadamawia na dobre dopiero po naszej wyprowadzce.

Nowy kraj.

Mince pies i butelka wina na stole. WELCOME. Sufit nisko. Carpet przykrywa podłogę. Ale najważniejsze są… dobre fluidy. Chwilę później trzy łóżeczka dziecięce z trudem zaczynają się mieścić. Przeprowadzka z niemowlakiem na ręku.

Na drugą stronę ulicy.

A tam dom. Z ogrodem, w którym można przewietrzyć sobie głowę. Ze schodami, na których można stracić kilogramy. Z garażem, który mieści wszystko, tylko nie samochód. Z kątem, na który po tylu przeprowadzkach zasłużyło pianino. Z łóżkiem, które mieści pięcioosobową rodzinę.

Idealny.

Na jak długo?

Na chwilę. Może dwie.

Z pewnością na kolejne dziewięć miesięcy.

A potem może znów złapiemy się za ręcę i załadujemy dom na tira. Pognamy w świat.

Bo czy to ważne gdzie? Najważniejsze z kim.