jesień

Kochani! Piszę do Was znad słoika pełnego czekoladopodobnego smarowidła. Muszę zjeść kilka kanapek z tym wynalazkiem żeby poczuć się choć trochę lepiej. Rzeczywistość przestaje być do zniesienia na wytrawnie. Muszę ją sobie jakoś osłodzić. Przez chwilę nie dbam o kalorie, delektuję się i rozmyślam.

Czy to ja tak zwolniłam czy świat tak przyspieszył? Podczas gdy ja wyciskam jeszcze ostatnie krople kremu po opalaniu (choć opalona już nie jestem i prawie nie byłam), na półkach jednego z supermarketów pojawiają się nieśmiało rozstawione pierwsze ozdoby świąteczne. Co więcej, kilka dni temu w „pubie na górce”, nieopodal naszego domu, rozstawiono już nawet (śmiało) półtorametrową choinkę.

A ja w związku z tym czuję się jakby mnie ktoś obuchem w łeb strzelił w wyniku czego straciłam kilka miesięcy swojego życia. No bo gdzie się podziała ta pora roku, która winna być pomiędzy latem a zimą. Po wakacjach było jeszcze coś… był okres wyczekiwania, moje urodziny, Wszystkich Świętych, adwent. Nie pamiętam by jakieś świąteczne drzewko czy mikołaje atakowały mnie już w połowie października. Za moich młodzieńczych czasów nazywano ten okres jesienią a obejmował on kilka miesięcy, przynajmniej dwa.

Dziś staję w obronie października i listopada. Nie pozwolę by te miesiące minęły mi w okamgnieniu, w cieniu świątecznych światełek.

Omijam galerie handlowe, postanawiam nie przeglądać się w witrynach sklepowych. Ubieram na nogi kalosze, sobie i Małym Ludziom, i idziemy na spacer. Schowamy się pod stertą jesiennych liści albo oddamy zabawom w wesołym miasteczku. Uczcimy w ten sposób jesień. Zatrzymamy choć na chwilkę czas.

Miłej jesieni Kochani! Na życzenia świąteczne przyjdzie jeszcze czas 😉